අද අප මේ තීරුව ඔස්‌සේ කතා කරන්නට යන්නේ මානුෂික ප්‍රශ්නයක්‌ ගැනය. ඒ මෙසේ ය,
කොළඹ පිහිටි ඉතා ප්‍රසිද්ධ, ඉතා ජනප්‍රිය ඉතා හයි - ෆයි බාලිකා පාසලක ඇවිදීමට නොහැකි, රෝද පුටුවෙන් යන ආබාධිත දැරියක්‌ ඉගෙනුම ලබන්නීය. ඇය මේ පාසලට ඇතුළු වන්නේ මෙයට අවුරුදු 8 කට පෙර පළමුවැනි ශ්‍රේණියටය. මුල් කාලයේදී ඇගේ පන්තිය බිම් මහලේ තිබූ
බැවින් දැරිය රෝද පුටුවක තබා පන්තියට ගෙනවුත් හැරලීමට මාපියනට හැකි විය. ගිය අවුරුද්දේ ඇගේ පන්තිය තිබුණේ දෙවන මහලෙහි ය.
වැඩුණු දැරිය දෙවන මහලට ඔසවාගෙන ඒම දුෂ්කර වුව ද, මාපියෝ එය ඉටුකළහ. මේ අවුරුද්දේ දී දැරිය 8 වන පන්තියට සමත් වන අතර දැරියගේ පන්තිය ඇත්තේ පාසල් ගොඩනැඟිල්ලේ තුන්වන මහලේ ය.
වැඩුණු දැරිය ඔසවාගෙන මහල් තුනක්‌ නැගීම දුෂ්කර වුව ද, රැකියාවෙන් ද ඉවත් වන දැරියගේ පියා ඇය වෙනුවෙන් සියලු කාලය කැප කරමින් සිය බිරියට සහාය දෙමින් දියණිය තුන්වන මහලේ පන්ති කාමරයට ඔසවාගෙන යැම දිගටම කරයි. ඒ අතර සිය දියණිය සිටින පන්තිය බිම් මහලට ගෙන යන ලෙස ද විදුහල්පතිනියගෙන් ඉල්ලයි.
එහෙත් ඇය එම ඉල්ලීම ගණන් ගන්නේ නැත. ඇය කියන්නේ එක්‌ සිසුවියක වෙනුවෙන්, උඩුමහලේ සිට බිම් මහලට පන්ති කාමරයක්‌ රැගෙන යැමට බැරි බව ය. වැඩුණු දැරිය පන්තියට ඔසවාගෙන පැමිණී මෙන් පියා වැළකිය යුතු බව විදුහල්පතිනිය නියෝගයක්‌ කරන්නී ය.
ඉන්පසු දැරිය ඔසවාගෙන උඩුමහලට නගිද්දී මව පය පැකිලී දැරිය සමඟ බිම වැටෙයි. දැරිය දැන් පාසල් යන්නේ නැත. ඇය තුන් මාසයක්‌ තිස්‌සේ ගෙදර ය. සිය දියණියගේ පන්ති කාමරය බිම් මහලට ගෙනෙන ලෙස ඉල්ලමින් ඇගේ පියා මානව හිමිකම් කොමිසමට බඩගාන්නේය.
මේ කතාව කියවන ඔබ මේ හයි - ෆයි බාලිකා විදුහලේ විදුහල්පතිනිය ගැන සිතන්නේ කුමක්‌ද? පහත සඳහන් කාරණාවලින් එකක්‌ ද?
1. ඇය මොළ කළඳක්‌ නැති බූරු දෙනක්‌ බව.
2. ඇය හිතක්‌ පපුවක්‌ නැති තිරිසන් ගැහැනියක බව.
3. ඇය දරුවකුගේ අගය නොදන්නා කාලකණ්‌ණි ගැහැනියක බව.
4. ඇයට ලොකු මුදලක්‌ ජරාව ලෙස දුන්නොත් දැරියගේ පන්ති කාමරය පාසලේ පහත මාලයට නොව ගෙදරට වුව ගෙනවිත් දීමට විදුහල්පතිනිය කටයුතු කරන බව.
5. ඇය සියලු ළමයින්ට එක ලෙස සලකන සමානාත්මතාව අගයන විදුහල්පතිනියක බව.
